Gdy uczeń jest gotowy...

Rozpoczęłam zajęcia z bioenergoterapii - cudowna prywatność i wyłączność prowadzącego - bo jest nas 4 osoby. Dostaliśmy pierwsze ćwiczenia na odczuwanie energii - więc mam teraz co ćwiczyć w domu, ku wielkim zdziwieniu moich domowników ;). Bosko jest zaczynać czuć coś czego nie widać. Otwierają się wewnętrzne zmysły. Fajnie jest raz  w  miesiącu wyłączyć się na cały weekend i doświadczać takich rzeczy (oczywiście dla tych co się  tym interesują) , oderwać się od ziemskich rzeczy i uwierzyć w coś, co  wydaje się, że nie istnieje. 

Mam wrażenie , że rozwój duchowy idzie we właściwym kierunku. Rozpuszczanie się wewnętrzne i łączenie z przestrzenią, postępuje. Uczucie znikania i wtapiania się jest stanem dużego spokoju i harmonii. Nie chcę nawet myślami wracać do czasu sprzed roku , gdy tkwiłam w głębokiej, czarnej depresji blisko 6 miesięcy . Obyło się bez pomocy lekarza, który by pewnie nafaszerował mnie psychotropami. Sama wyszłam z jaskini w Słońce. No tak.... Zupełnie niedawno połączyłam fakty dlaczego tak było i do czego mnie to doprowadziło, doznałam  szokującego odkrycia. Napiszę Wam o tym następnym razem. 

Podczas krótkiej relaksacji nawet nie medytacji mój wzrok wszedł w ciało, czułam nacisk na serce i uczucie ciepła. Widziałam , że z mojego serca wyrasta sznur, kolor jasny , białawy chyba. Sznur wił się jakby falował, nie mogłam zobaczyć jego końca. Widziałam tylko, że popłynął tak się wijąc gdzieś w nieograniczoną ciemną przestrzeń, a drugi koniec cały czas tkwił w sercu. Potem czułam to miejsce. Uczucie pieczenia jak po operacji. Mogłabym napisać , że to ten słynny sznur łączący nas z duszą, który się rozciąga gdy podróżujemy astralnie, ale nie wiem czy to było właśnie to.  Byłam tego wszystkiego mocno świadoma i raczej czułam dużą , ciężką łączność z podłożem. Żadnych wibracji i "turbulencji". Nie było unoszenia, sznur"pobiegł" w czeluść Wszechświata. 

Na drugi dzień doświadczyłam w normalnej aktywności wyłączenia umysłu a w przestrzeni głowy pojawiła się pustka - totalnie nic. Tak jakby na chwilę ktoś mnie zresetował. Przez chwilę w ogóle mnie nie było. STOP.

Do mojego życia zawitała nowa osoba - nauczyciel. Ani ja jej  nie szukałam , ani ona nie szukała mnie abym była jej uczniem. Wszystko wydarzyło się samo, jakbyśmy obydwoje nie mieli w tym udziału. Chyba przyszedł ten moment w myśl powiedzenia:

Gdy uczeń jest gotowy, zjawia się nauczyciel

Dlaczego teraz ? A nie wcześniej ? Bo chyba dopiero teraz moja świadomość ogarnia  sens i prawidłowość  istnienia. Dopiero  teraz jestem w stanie zrozumieć przekazy od nauczyciela, który jest dla mnie drogowskazem , ale nie drogą, bo ją , muszę przejść sama. Dwa krótkie zdania nauczyciela - 4 słowa -  okazały się kluczami , bym natychmiast poczuła Połączenie. To jest to.